Diplomatie of geweld? - Een kritische blik op rationalisme in het omgaan met agressie

Diplomatie of geweld? - Een kritische blik op rationalisme in het omgaan met agressie

Veel mensen die zichzelf als rationeel en verlicht begrijpen, worden meestal pacifistische houdingen. Diplomatie, de -escalatie en niet -geweld worden beschouwd als beschavingsprestaties -en in veel situaties lossen ze conflicten op die duurzamer zijn dan ruw geweld. Dit perspectief herbergt echter een gevaarlijk blind punt: er zijn acteurs die niet reageren op vreedzame signalen, maar ze eerder begrijpen als een uitnodiging om te exploiteren.

De illusie van universele diplomatie

Rationeel denkende mensen vertrouwen vaak op argumenten en begrip. Het probleem: degenen die uitsluitend diplomatiek handelen en categorisch uitsluiten, onthult geweld een zwakte. Voor gewetenloze gewelddadige daders of brute rackets is geen waarde, maar een zwak punt. Ze testen grenzen en gaan door zolang er geen consistente weerstand plaatsvindt.

Slimme criminelen

Daders die hun meedogenloosheid achter een gevel slim verbergen, zijn nog problematischer. Ze geven zichzelf vriendelijk, praten over samenwerking - en streven alleen hun eigen belangen na. Iedereen die hen aan u geeft dat geweld geen optie is, heeft al verloren: de andere kant weet dat er zelfs in een noodgeval geen effectieve verdediging is.

Intelligentie als een voorwaarde voor diplomatie

Diplomatie vereist een minimale grootte van cognitieve en emotionele volwassenheid. Het vereist empathie om het vermogen te krijgen om zichzelf in de situatie van de tegenhanger te plaatsen en een begrip van de gevolgen op lange termijn. Maar niet iedereen heeft deze vaardigheden.

Een religieus gemotiveerd mes, bijvoorbeeld, werkt in een ideologische waanidee waarin argumenten geen effect hebben. Dergelijke daders komen vaak uit sociale en culturele milieuzen, waarin onderwijs, kritisch denken en cognitieve vaardigheden nauwelijks worden gepromoot. Hun intellectuele horizon staat niet toe dat complexe ketens van argumenten of op empathie gebaseerde actie überhaupt kunnen worden verwerkt. Diplomatie vereist echter precies deze vaardigheden - waar ze ontbreken, elke aantrekkingskracht bruist uit de rede.

Heel anders dan de geavanceerde bedrijfsfraudeurs: hij begrijpt de taal van diplomatie heel goed en maakt deze op een gerichte manier te exploiteren. Hij luistert, geeft goedkeurende woorden, houdt het uiterlijk van de samenwerking op - terwijl hij zijn doelen op de achtergrond niet streeft. Voor hem is diplomatie geen communicatiemiddelen, maar een hulpmiddel voor bedrog.

Geweld als ultima -verhouding

De centrale stelling: geweld is zelden de beste oplossing, maar soms het enige functioneren. Tegen gewetenloze dader die noch moraliteit noch reden herkent, blijft ze het laatste geval om schade te voorkomen. Diplomatie werkt alleen waar er een minimumniveau van bilaterale rationaliteit en goede wil is.

Een rationele behandeling van conflicten betekent niet dat geweld wordt verheerlijkt. Het betekent echter het herkennen van de realiteit: vreedzame signalen kunnen kracht uiten - of zwakte. Iedereen die zichzelf van alle opties berooft door geweld categorisch uit te sluiten, loopt het risico een spel van gewetenloze acteurs te worden. Echte rationaliteit vereist ook ondenkbaar denken: diplomatie waar het werkt - en hardheid waar het onvermijdelijk is.